Meebeslissen
Sinds een paar jaar zit ik in de cliëntenraad, dat is een raad die bestaat uit cliënten en ouders van cliënten. Als ouders zitten wij daar overigens niet namens onszelf, maar namens de cliënten, onze kinderen. Het gaat soms over heel praktische zaken, bijvoorbeeld het eten, rookmelders die onnodig afgaan, of het tijdstip waarop de poort dicht moet.
Er is ook wel eens overlast geweest van bewoners die eigenlijk helemaal niet bij Humanitas DMH thuishoorden. Ivar werd zelfs gepest door ze, al heeft hij me daar zelf nooit iets over verteld.
Wat ik in de cliëntenraad echt geleerd heb is dat de cliënten onderling net zo verschillend zijn als mensen in de ‘gewone’ wereld.
Als er een nieuwe medewerker aangenomen moet worden dan kunnen wij als cliëntenraad, als we dat willen tenminste, praten met de kandidaten en een voorkeur uitspreken. We praten ook mee over wie van de sollicitanten er het beste teammanager zou kunnen worden. Wat ik in de cliëntenraad echt geleerd heb is dat de cliënten onderling net zo verschillend zijn als mensen in de ‘gewone’ wereld. Ze hebben allemaal hun eigen capaciteiten en hun eigen voorkeuren en afkeuren. Het verbaast me vaak hoe goed en vooral ook hoe eerlijk deze mensen kunnen zeggen wat er ergens aan mankeert. Sociaal wenselijke antwoorden daar doen ze niet aan.
Onlangs kwam een kandidate voor een leidinggevende functie bij de cliëntenraad op gesprek. Bij ieder dilemma dat ze kreeg voorgelegd, antwoordde de kandidate heel keurig dat ze daar natuurlijk de familie bij zou betrekken. En toen zei cliënt Mariska: Maar dat willen wij nou juist NIET!
Meer verhalen