Ik voel me weer mens, ik tel mee
Fatih leefde na zijn scheiding vijf jaar op straat. Inmiddels heeft hij een woning, en met hulp van Homerun is hij zijn leven stap voor stap weer op aan het bouwen.
‘Mensen vertrouwen is voor mij moeilijk. Ik vertrouwde mijn eigen vader en moeder niet eens. Ik telde voor niks, ik was niks in huis. Ik weet niet of ik wel een baby- of kindertijd heb gehad. Zo lang ik me kan herinneren heb ik nooit een glimlach van mijn ouders gehad, dat is moeilijk. Op een gegeven moment ben ik gaan trouwen om zo snel mogelijk uit huis te gaan. Maar je ziet, dat loopt niet goed af. Ik was als een losgebroken beer. En als je dan ook nog een verslaving erbij hebt, dan is het niet leuk.
In die tijd dronk ik veel, bier was mijn grootste probleem. Maar toen mijn ex-vrouw en ik uit elkaar gingen, ging het ook bergafwaarts met de drugs. De heroïne kwam mijn leven in en ik kwam in een cirkel terecht waar ik zelf niet meer uit kwam.
Vijf jaar lang leidde ik een zwervend bestaan: ik sliep bij mensen op de bank, in een garagebox, in een tentje in de bosjes. Ik had eigenlijk helemaal geen hoop meer. Ik voelde mezelf nul, helemaal niks. Het leven betekende niks. Het was een groot gat, zonder positieve dingen.
Af en toe moet je mij gewoon een trap onder de kont geven
Totdat iemand van de gemeente me hielp om de borg te betalen voor een kamer. Toen ik die kamer eenmaal had, had ik ineens heel veel mensen om me heen: verslavingszorg van Novadic, maatschappelijk werk, schuldhulpverlening. Veel meer mensen dan ik natuurlijk gewend was. Er moest een centraal punt geregeld worden en dat werd Homerun. Vanaf toen is het alleen maar bergopwaarts gegaan. In het begin zegde ik vaak mijn afspraken af, maar Annika, mijn eerste begeleider van Homerun, zocht me dan toch op. Ik had van tevoren aangegeven: af en toe moet je mij gewoon een trap onder de kont geven. En als ik een week niet bel, dan is er iets aan de hand. Maar zij hield vol.
Op een gegeven moment ging alles vloeiend: mijn financiën werden op een rij gezet, ik ging mijn post weer openmaken en ik kwam onder bewindvoering. Daar heb ik nu vijf jaar opzitten. Over anderhalf jaar ben ik schuldenvrij, dan begin ik echt met een schone lei. Ik merkte dat ik me er lekker bij voelde om de dingen op een rij te hebben. En ik kwam erachter dat als je niet hoeft te liegen, niet ergens omheen hoeft te draaien of de boel niet hoeft de besodemieteren, dat je jezelf dan veel beter voelt. Normaal was het even een leugentje vertellen en een masker op en dan kijken hoe ik weer verder kon, maar gewoon eerlijk zijn, dat voelt echt goed. Dat had ik nooit meegemaakt.
Sinds drie jaar gebruik ik geen harddrugs meer.
Ik moest vertrouwen krijgen in de mens, en dat is door Homerun gelukt. Annika is overal met mij naartoe geweest, naar de bewindvoering, naar artsen. Anouk, mijn huidige begeleider, denkt mee hoe ik contact met mijn kinderen kan opnemen. Eigen initiatief nemen, dat deed ik nooit. Ik vond het wel makkelijk als een ander het voor me deed. Maar dat gaat beter.
Sinds drie jaar gebruik ik geen harddrugs meer, met ondersteuning van de methadon. Eigenlijk moet ik ook stoppen met roken, ik heb laatst een tia gehad. Daar zijn we nu ook naar aan het kijken. Normaal zou ik daar nooit werk van maken.
Meer verhalen
