De verleidingsstrategie

‘Sommige mensen kiezen voor de zorg omdat ze graag voor anderen willen zorgen. Voor mij geldt dat niet. Wat ik juist interessant vind aan dit werk is om de ander in
beweging te krijgen, om mensen zelf iets te laten doen wat ze eerst niet konden. Daar haal ik veel voldoening uit.

En inderdaad is het bij Humanitas DMH nadrukkelijk niet de bedoeling dat cliënten hier behandeld worden alsof ze patiënten zijn. Ten eerste zijn ze dat niet. En ten tweede is het voor hun gevoel van eigenwaarde juist goed dat ze dingen die ze zelf kunnen ook inderdaad zelf doen.

We zijn dus dag in dag uit bezig met de vraag: welke verantwoordelijkheid kunnen we geven aan iemand die niet zoveel kan?

Het is dus de bedoeling dat we mensen zoveel mogelijk verantwoordelijkheid geven. Dat willen ze zelf vaak ook. We zijn dus dag in dag uit bezig met de vraag: welke verantwoordelijkheid kunnen we geven aan iemand die niet zoveel kan? Wat het nog ingewikkelder maakt is dat ‘zelfregie’ ook wel eens kan betekenen dat de cliënt iets wel kan, maar er eigenlijk gewoon geen zin in heeft.

Vanochtend was ik Fred aan het douchen en ik stelde voor dat hij zelf zijn voeten zou wassen. Hij zei: ‘Ik kan mijn been niet optillen.’ Maar collega Gwyneth zei later: ‘Bij mij kan ie wel z’n been optillen! ‘Hoe krijg je dat dan voor elkaar?’ vroeg ik Gwyneth. ‘Nou… hij is dol op dieren’, zei Gwyneth. ‘En hij kent mijn hond Rakker, want die neem ik wel eens mee. Dus ik zeg dan: Fred, weet je wat Rakker gisteren weer heeft uitgevreten? Daar is ie altijd wel benieuwd naar. Nou, zeg ik dan, als jij nou even zelf je voeten wast, dan ga ik je dat vertellen.’ Gwyneth noemt dit de verleidingsstrategie.’