Mensen mogen toch een tweede kans krijgen?
Chris krijgt sinds anderhalf jaar ondersteuning van Homerun Forensische Zorg. Hij zit in de laatste fase van zijn tbs-behandeling.
‘Alles wat god verboden heeft, heb ik gedaan. Drugs en alcohol gebruikt, vechtpartijen gehad, mijn school nooit afgemaakt. Achteraf wel zonde, maar ik kan het niet meer overdoen. Uiteindelijk kwam ik vast te zitten door brandstichting, vernieling en mishandeling. Dat was achttien jaar geleden, ik was begin dertig.
Na meer dan tien jaar mocht ik op verlof en langzaam terug de maatschappij in. Dat was spannend. Eerst met een begeleider van de groep en iemand van justitie. Waar ik ook heen ging, er ging altijd iemand mee. En op den duur krijg je steeds meer vrijheid. Uiteindelijk mocht ik onder transmuraal en proefverlof en later onder voorwaardelijke beëindiging gaan wonen bij Stadwijck* van Humanitas DMH.
Daarna ben ik bij mijn partner gaan wonen. Stieneke en Marijke zijn toen gestart en ondersteunden me bij waar het nodig was. Een jaar later zijn mijn vrouw en ik apart gaan wonen. Toen zeiden Stieneke en Marijke: ‘We moeten zorgen dat je een uitkering krijgt.’ Want ik had niks, geen huis, geen inkomen. Stieneke heeft me toen geholpen om een woning en een uitkering te krijgen.
Je weet zoveel van de buitenwereld niet. De maatschappij is in al die jaren heel erg veranderd.
Nu huur ik twee kamers in een groot pand in Stadskanaal. Een plek voor mezelf. Ik vond het in het begin lastig: je hebt ineens niemand meer om je heen, niemand die zegt wat je moet doen. Je weet zoveel van de buitenwereld niet. De maatschappij is in al die jaren heel erg veranderd. Als je het allemaal alleen moet doen, dan ga je van het kastje naar de muur. En heb je dán iemand die jou daarmee kan helpen, dan is dat heel mooi. Ik zou nog net niet zeggen een engeltje op je schouder, maar Stieneke en Marijke zijn er wel als je ze nodig hebt.
Ze luisteren naar mij
Het zijn ook gewoon mensen waar ik normale gesprekken mee kan voeren. Die naar mij luisteren. En als het even tegenzit, als ik ergens last van heb, dan gaan ze met me mee. Zoals naar het ziekenhuis, want ik heb het aan mijn hart. Dan hoor ik daar dingen die ik dan niet goed begrepen heb en waar ik wat van in paniek raak. Dan bel ik later Stieneke en dan vraag ik: ‘Wat zeiden ze nou precies?’
Ik heb zelf een app-groepje aangemaakt waar Stieneke, Marijke, de behandelaar en de reclassering in staan. Vorige maand is een familielid overleden. Dat was wel even heftig. Dan app ik dat ik het even kwijt ben. En dan hebben we het daar later over. Iedere woensdagmiddag heb ik behandeling met Marijke; agressieregulatie, dan doen we ook rollenspellen. Ik ben nu een stuk minder agressief dan vroeger. Ik heb al veel geleerd voor ik op mezelf ging wonen. Nu is het vooral herhaling om het goed te blijven doen. Mijn doel is dat ik straks ook zonder Marijke en Stieneke kan. En dat ik op bepaalde momenten andere keuzes kan maken.
Je hoort mensen soms zeggen: die tbs’ers moeten ze levenslang opsluiten. Maar mensen mogen toch een tweede kans krijgen?’
*Stadwijck: een begeleid wonen plek van Humanitas DMH voor volwassenen met 24 uur per dag begeleiding.
Meer verhalen
