De mens staat in onze hulp centraal, niet het delict
Annet is trajectbegeleider bij Homerun Rotterdam, Forensische zorg. Ze werkt acht jaar bij Humanitas DMH.
‘De humanistische visie past helemaal bij mij. Niet oordelen, alles kan en iedereen mag er zijn. Dat is mijn levensovertuiging. En dat maakt het makkelijk om echt te luisteren naar de ander.
Ik werk veel vanuit de penitentiaire inrichtingen. Daar worden cliënten bij ons aangemeld. In principe begeleid ik iemand binnen en nog twee tot drie maanden buiten de inrichting. Daarna kijken we welk team of welke collega de begeleiding verder kan blijven doen. We proberen om binnen al een band te creëren, waardoor ze buiten onze hulp aanvaarden. In het begin gaat het vaak over praktische zaken zoals inschrijven in de gemeente, hoe zit het met de financiën, een verzekering regelen.
De kracht is om iemand positieve ervaringen te geven. Het heeft geen zin om nogmaals uit te spellen wat niet goed is gegaan.
Onze cliënten hebben een verstandelijke beperking, soms licht, soms zwaar, dat is heel verschillend. Door die beperking krijgen de meesten van kinds af aan al te horen dat ze het niet goed doen. Op school kunnen ze niet bijblijven, vriendjes zien dat ze minder snel zijn dan anderen. De kracht is om iemand positieve ervaringen te geven. Het heeft geen zin om nogmaals uit te spellen wat niet goed is gegaan.
Voor deze cliënten is het ook belangrijk dat ze weten waar ze iets kunnen halen wat ze zelf niet hebben. Wat je zelf niet kan, daarbij moet je ondersteuning kunnen en weten te vragen. Ondertussen kijk je natuurlijk waar de leerbaarheid zit bij de cliënt zelf. En soms zit die in kleine dingen, zoals een map kopen om je post in op te bergen.
Ik ondersteun iemand zoveel mogelijk voor zichzelf te gaan zorgen. Ik hou ervan als mensen het beste uit zichzelf halen, en ik daar onderdeel van mag zijn. En dat lukt natuurlijk lang niet altijd, maar het is wel iets waar ik gelukkig van word.
Kenmerkend voor Homerun is dat we niet opgeven. In principe kan het ons niet ingewikkeld genoeg zijn. Als je beseft dat dingen vaak uit machteloosheid ontstaan, dan is dat niet zo heel erg moeilijk.
De mens staat in onze hulp centraal, niet het delict. Maar uiteindelijk is het wel onze opdracht om zo veel mogelijk recidive te voorkomen, dus die antenne blijft wel aanstaan.
Samenwerking met trajectcoördinator, trajectbegeleider en gedragsdeskundige is erg waardevol. Het werken in die driehoek zorgt ervoor dat we verschillende inzichten combineren. Het voorkomt kokervisie.
De mens staat in onze hulp centraal, niet het delict. Maar uiteindelijk is het wel onze opdracht om zo veel mogelijk recidive te voorkomen, dus die antenne blijft wel aanstaan.
De allerbelangrijkste eigenschappen die mijns inziens nodig zijn voor mijn werk is: altijd jezelf zijn! Oprechte interesse in de ander hebben. Niet oordelen en nieuwsgierig blijven naar elk verhaal achter het verhaal.’
Meer verhalen